We wtorek (jutro) ma nastąpić spotkanie w sprawie polskiego programu jądrowego. Premier będzie rozmawiał z Ministrem Gospodarki,  Ministrem Skarbu i Prezesem PGE (potencjalnym inwestorem). Oczywiście można czekać i komentować oficjalna rządowa informację z tego spotkania ale co to za zabawa jeśli wszystko będzie wiadomo.  Blogowy komentarz można przecież napisać już dziś ….

„… Podczas wtorkowego spotkania omówiono stan aktualny rozwoju polskiego programu jądrowego i harmonogram prac związanych z budową pierwszej polskiej elektrowni jądrowej. Rząd podkreślił ze podtrzymuje decyzje rozwoju energetyki jądrowej w Polsce jako jedna z podstawowych założeń dywersyfikacji sektora i zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego. Prace postępują zgodnie z założeniami , a ostatnio podpisany kontrakt na badania lokalizacyjne przybliżają nas do ogłoszenia finalnego przetargu na inwestycje w roku 2015 i uruchomienia pierwszego bloku w roku 2023. Przedstawiciel inwestora wyraził pewne obawy co do możliwości inwestycyjnych wyłącznie ze środków koncernu i zaapelował o konieczność wspomagania inwestycji za pomocą gwarancji rządowych  lub innych mechanizmów wspomagania rozwoju infrastruktury ….”

W każdej grze i strategii zawsze najważniejsze jest trzymanie swoich kart zasłoniętych i nie pokazywanie od razu wszystkiego co chce się robić. W strategii energetycznej Polska też próbuje robić różne uniki i zasłony, aczkolwiek karty jakie mamy w ręku są mocno zgrane i dziurawe więc mizeria prześwituje dość wyraźnie. Jak mawiał kiedyś wielki polski trener Kazimierz Górski –„ gra się tak jak przeciwnik pozwala” – a na tym boisku  pozycja energetyczna Polski jest nieciekawa i strategia przyszłych działań jest bardzo ograniczona – z jednej strony konieczność odbudowy podstawowej energetyki zawodowej (większość urządzeń produkujących dziś prąd ma ponad 30 lat), z drugiej zabójcza energetycznie dla Polski polityka Unii Europejskiej forsuje ograniczenie (jeśli nawet nie likwidację) węgla jako paliwa dla energetyki ( regulacje handlu emisjami CO2 i nawet ostatnie odrzucenie polskiej skargi o tzw. sposób ustalania limitów emisyjnych – Unia opiera je na produkcji energii z gazu a my jak wiadomo mamy 90 % z węgla który jest 2 razy bardziej CO2-emisyjny).  Polska strategia więc szamocze się z jednej strony w konieczności utrzymania dalej jak największej części elektrowni węglowych (bo to także być albo nie być dla sektora górniczego i całego Śląska) a z drugiej zbudowania nowych elektrowni które nie wpakowałyby Polski w totalne uzależnienie od importu paliw – szczególnie z kierunku wschodniego. Dlatego tez tak intensywnie forsowany jest program robienia wstępnych dziur w ziemi w poszukiwaniu gazu łupkowego (i jeśli sprawdziły by się choćby częściowo prognozy polskich zasobów) to budowy elektrowni opartych o krajowy gaz , z ewentualną opcja zastępczą importu gazu skroplonego (LNG) przez nowo-budowany terminal w Świnoujściu. Strategia tez mocno ryzykowana bo aby zadziałała należy nie tylko się do gazu dokopać albo liczyć na prawdopodobny spadek cen gazu na rynkach światowych (pierwsze symptomy już są z uwagi na zmianę roku USA z importera na przyszłego eksportera LNG). Do tego tez niezbędne są kolosalne inwestycje w cała sieć dystrybucyjną – obecna nie spełnia swojej roli jeśli ma być wykorzystywana w energetyce zawodowej ale tu pewnie rola nowej spółki wspomagającej inwestycje infrastrukturalne. Na to wszystko nałożony program energetyki jądrowej.  To z kolei wariant przygotowujący nas na najgorsze – czyli kolejne szaleństwa zaostrzenia polityki emisyjnej w Unii Europejskiej ( właściwie na wszystko należy być przygotowanym bo pomimo ewidentnego absurdu obecnych regulacji – dostrzeganych już prawie we wszystkich krajach Europy Zachodniej – rozregulowania rynku, braku możliwości finansowania nowych inwestycji (rynek mocy), gigantyczne koszty energetyki odnawialnej i coraz bardziej widoczne jej ograniczenia techniczne – mimo tego wszystkiego, nie jest wykluczone ze nagle , przy wyjściu z kryzysu ekonomicznego, znowu  odrodzi się koncepcja energetycznej rewolucji i biurokratycznie zostaną nałożone sztuczne kagańce opłat za CO2 , co polska gospodarkę może sprowadzić do parteru.  Wtedy nie mogąc generować więcej z węgla, a przy możliwym nietrafieniu w gaz – energetyka jądrowa staje się jedyna opcją na lata 2025-2030.

Można więc łatwo komentować polska strategie oraz wszystkie obłe komunikaty z rządowych posiedzeń i na pewno zżymać się ze mówimy wciąż o programie na 2025 i nic się nie robi. Natomiast mając takie karty jakie mamy – nie za wiele zostaje innych możliwości. Program jądrowy wciąż musi być przygotowywany w backupie jako alternatywa , ekonomicznie śmiertelnych strategii eliminacji CO2  znad europejskiego nieba, jeśli Polska chce zachować energetyczna niezależność, nawet jeśli w finalnym rozdaniu kart kiedyś zostanie przehandlowany za  kolejne ustępstwa, wyjątki dla Polski lub jakiś kolejny 50-letni okres przejściowy, Polityka energetyczna niestety w całym świecie nie jest zabawą o dżentelmeńskich regułach a twarda polityka gdzie każdy kraj realizuje tylko własne interesy. Warto popatrzeć gdzie elektrownie jądrowe powstają – jedna nawet całkiem niedaleko bo 2400 MW (przed 2020) w obwodzie kaliningradzkim, co daje możliwość zalania krajów nadbałtyckich (i nie tylko) dużą porcją taniej energii (ale i uzależnieniem od dostaw). Polska kurczowo trzyma więc swoje karty i przelicza nieliczne figury wybierając strategie dość ryzykowne, kosztowne i bolesne ale mając do wyboru jeszcze gorsze i bardziej kosztowne i ryzykowne. Jaki będzie wynik można przewidzieć jak zwykle cytując Kazimierza Górskiego „..możemy wygrać, możemy przegrać albo może być remis” …